1997

Onze eerste 'grote en verre' vakantie naar de westkust van Amerika. Heen en terugvlucht naar Los Angeles.
4 weken met een grote camper ruim 5.000 km gereden. Vanuit Los Angeles via highway 1 naar San Francisco. De teksten hieronder zijn een uitreksel uit het reisverslag, wat helaas niet helemaal compleet is.

Dinsdag 15 juli. Na een uitgebreid Amerikaans ontbijt haalde een shutttle-busje ons op en bracht ons naar het El Monte Camper Centre. Na een voorlichtingsfilmpje en de nodige formaliteiten kregen we de camper: een camper van 32 feet (zo’n 12 m)! Dat was een maatje groter dan we besteld hadden. Helaas behoudt het verhuurcentrum zich het recht voor om een grotere camper mee te geven dan er gereserveerd is; dus we konden er weinig aan doen. Na enige tijd werden ook de convenience-kits gebracht: lakens, dekens, handdoeken, potten en pannen enz. We moesten nu eerst naar een winkel om de broodnodige eerste voorraad aan te leggen en de convenience kit aan te vullen. Tip voor iedereen die met een camper door Amerika wil touren: neem de volgende dingen wel met het vliegtuig mee: theedoeken, dweil, afwasborstel, eierlepels en houten lepel, soeplepel, schuursponsjes, plastic tafellaken en een thermoskan. Koffiefilters en koffie zijn aan te raden voor de prijsbewusten onder ons. Na deze eerste inkopen zochten we onze eerst camping op in Venture, net boven L.A.; een camping tegen de steile hellingen van de Mountains met een adembenemend zicht op de Pacific.

Woensdag 17 juli. We rijden een stukje noordelijker en komen in Malibu. De kustweg is heel mooi en grillig. Steeds weer krijg je prachtige vergezichten over de oceaan en over de baaien. De weg kronkelt zich op sommige plaatsen door het bergachtige kustgebied; we moeten dus echt voorzichtig rijden. De jongens vinden het wel spannend en berichten opgewonden dat er een vrachtwagen met een aanhanger in een ravijn ligt. Donderdag 17 juli. Weer wat verder naar het noorden en we komen nu in Pismo. De camping ligt 10-15 min. lopen van het strand vandaan. We lopen door een duinachtig gebied; echt heel mooi met allerlei onbekende bloeiende planten en struiken. Het strand is hier ongekend breed en er is prachtig wit zand. Op dit strand mogen zelfs ook auto’s rijden en de Amerikanen maken hier natuurlijk gebruik van. Op diverse plaatsen staan jeeps en pick-ups. De eigenaren zitten ernaast in een luie strandstoel. It’s a free country! Vrijdag 18 juli. We willen weer verder trekken en het lijkt alsof we zo van onze kampeerplek kunnen wegrijden. Dat is helaas niet zo en de linkerachterzijde wordt opengeschuurd aan het electriciteitspaaltje waar we net naast geparkeerd staan. Wat een pech! We stellen de campingbeheerder op de hoogte en bellen El Monte. Gelukkig doen de mensen van de camping niet moeilijk over de schade die zij hebben. In een bedrukte stemming verlaten we de camping. We komen nu door het pittoreske Carmel en rijden de !7 miles-drive. We zijn erg bezorgd om de camper, want er zijn veel laaghangende takken en scherpe bochten. Het lijkt wel een klein staatje van de wat beter bedeelden in amerika. Duingebied en golfterreinen; op het strandje zien we zeehonden en honderden eekhoorntjes. We vinden een camping in de buurt van Big Sur: een KOA camping, Pelican Point. Op het vrijwel verlaten strandje zie je inderdaad de pelikanen van heel dichtbij voorbij vliegen.

Zondag 20 juli. Vandaag een tochtje mat de Cable car gemaakt. Pier 39 bezocht (zeehonden) en tenslotte snuisterijen gekocht in Chinatown. Haastig hebben we ook nog een Chinees restaurant aangedaan en daar heerlijk gegeten voor weinig geld. Daarna was het rennen om onze shuttle- bus naar de camping te halen. Maandag 21 juli. We gaan op weg naar Yosemite Park, een nationaal natuurpark dat behoort tot de top drie van Amerika! Via de GoldenGate Bridge, die (hoe kan het ook anders) in mist gehuld is, verlaten we S.F. Na deze brug volgen er nog vele andere, met minder bekende namen, maar ook indrukwekkend. We willen nog graag een kijkje nemen bij de redwoodtrees, die alleen in dit gebied zo onmetelijk groot kunnen worden. Dit wordt veroorzaakt door de vrijwel permanent hangende mist. Helaas blijkt onze camper twee feet te lang om onze weg te vervolgen, zodat we alleen via de boekjes en folders weten dat deze woudreuzen echt bestaan. De tocht is lang, maar afwisselend. Naarmate we verder landinwaarts gaan wordt het steeds warmer. Een plek op Yosemite zelf zit er helaas niet in, maar we vinden een prachtige camping bij Mariposa. Deze camping is een prima uitvalbasis voor Yosemite.

Dinsdag 22 juli. We brengen een bezoek aan Yosemite: de watervallen, de alpenweides, een bergwandeling en een bezoek aan het visitor centre. Na alle geweldige verhalen over Yosemite, valt het park eigenlijk wel wat tegen. Het is er wel heel druk (in de vallei), maar het park komt wat verwaarloosd over. Afgelopen voorjaar is de vallei overstroomd geweest, waardoor vele paden onbegaanbaar zijn geworden. Het park is ook enkele maanden gesloten geweest voor het publiek. Afgezien van deze overstromingsravage zijn er ook grote stukken bos door bosbranden verwoest en bieden een lugubere aanblik. Woensdag 23 juli. Ons volgende doel is : Lake Tahoe. Om daar te komen moeten we eerst over de Tioga pas (Yosemite), die alleen in de zomermaanden begaanbaar is. We komen vlak bij de eeuwige sneeuw; een rare gewaarwording als je het de dag ervoor nog snikheet gehad hebt! Regen, wind en onweer vergezellen onze tocht, zodat we niet veel uit de camper kunnen. In Lake Tahoe blijkt het erg druk  en moeilijk om een kampeerplek te vinden. President Clinton blijkt het weekend deze plaats te bezoeken en daarom hebben veel Amerikanen zich hier geïnstalleerd om een glimp van hun fan op  te vangen. Gelukkig vinden we een plek op St Richardson Camp Grounds. De camping bestaat uit een prachtig stuk bosgrond. Het meer is op loopafstand en ondanks de lage temperatuur gaan Bas, Maarten en Anne lekker lang het water in.

Zaterdag 26 juli. Na een mooie tocht door de zoutwoestijnen, prairies en bergen komen we aan in Panquitch. Dit is een ouderwets cowboydorp, waar diezelfde avond toevallig een rodeofinale gehouden wordt tussen diverse Highschools. Op de camping zien we ook jongens oefenen in het lassowerpen op een namaakstier. Om 18.30uur is alles in het dorp gesloten, want iedereen moet naar de rodeo. Ook wij besluiten er heen te gaan. Je merkt duidelijk dat de mentaliteit hier anders is dan bijv. langs de kust. De mensen zijn veel gereserveerder en m.i. ook veel conservatiever. Dat conservatisme was te merken aan de presentator van de rodeo: het macho gedrag van de jongens werd aangemoedigd. Dat er meisjes meededen werd getolereerd, maar natuurlijk hoefden zij niet echt te presteren. Zondag 27 juli. We rijden nu naar Bryce National Park. Een heel uniek natuurpark met rode grillig gevormde rotsformaties (loonoos), kloven en paardentrails. In dit gebied durfden de indianen nauwelijks te komen, omdat ze dachten dat hier kwade geesten woonden. Dat is ook niet zo gek, want de rotsen lijken soms net op gestaltes van mensen. De grond en het gesteente zijn hier zo roodgekleurd door het ijzer in het gesteente. We maken een lange wandeling en zien veel eekhoorntjes. ‘s Avonds eten we bij een Mexicaan naast een Texaco-pomp. Dit was het enige restaurant dat open was. De bediening is slecht, maar het eten smaakt prima.

Dinsdag 16 juli vertrekken we met Air France naar Cuba. Via Parijs vliegen we naar Havana. In verband met de gebeurtenissen van 11 september is de controle in Amsterdam en Parijs aanzienlijk verscherpt. Hoewel we dit eigenlijk wel wisten, hebben we EHBO spullen en de nagelgarnituur gewoontegetrouw bij de handbagage gestopt. In Amsterdam wordt de schaar van de EHBO spullen ingenomen. In Parijs moeten bovendien de mooie schaartjes van de nagelgarnituur eraan geloven. Jammer! Met Cuba is er 6 uur tijdsverschil. Na 9 uur vliegen komen we rond half negen Cubaanse tijd op het vliegveld van Havana aan. Nu de koffers nog. Wij zijn als één van de eerste door de grondige controle, maar de koffers laten het nog afweten. Inmiddels zijn we ons er terdege van bewust dat we in een communistisch land zijn aangekomen. Op grote televisieschermen zien we overal Fidel Castro, die bevlogen een redevoering houdt. Dit kan Fideltje nog steeds uren volhouden en dit wordt life op t.v. uitgezonden. Na lang wachten komen de eerste bagagestukken: de tas van Bas. Een tijd later halen we van een andere band de koffer van Anne en de tas van Maarten. Alleen onze koffer ontbreekt nog. In deze koffer zit alle kleding van Pedro en mij, adapter, oplader, schoenen enz. Ook na lang wachten: geen koffer… Wel staan er zo´n 50 koffers en tassen, die blijk baar van niemand zijn. Ongeveer 15 mensen van onze vlucht missen wel iets van hun bagage en al deze mensen moeten dit aan gaan geven. Dit is een zeer tijdrovende klus, omdat alle details van het vermissende bagagestuk beschreven moeten worden. Gelukkig wacht de bus van Havanatours, die ons naar het hotel zal brengen, op ons. Het is inmiddels halftwaalf als we de bus instappen. Bij het hotel aangekomen blijkt ons hotel, Carribean, volgeboekt en moeten we uitwijken naar hotel Deauville. De receptioniste van Carribean wil echter geen taxi bellen en ook de chauffeur van Havanatours vindt het ons probleem. De portier regelt gelukkig een taxi en met z´n allen in één taxi gepropt rijden we naar ons volgende hotel. Dit hotel is een stuk groter, minder knus, maar er is wèl een zwembad. Uitgeput duiken we onze bedden in.

Woensdag 17 juli 2002 Na een uitgebreid ontbijt gaan we te voet naar het Capitool. Dit gebouw lijkt een vergrote replica van het Witte Huis en werd door dictator Gerardo Machado neergezet in 1929. Hij was hardvochtig en weinig democratisch. Daarom wordt dit gebouw niet gebruikt als regeringszetel, maar als technische bibliotheek en biedt het onderdak aan de Cubaanse Academie voor wetenschappen. Het Capitool is echter gesloten, omdat het een feestdag is, zo weten een Cubaanse man en vrouw ons te vertellen. hij werkt zelf in de sigarenfabriek, die achter het Capitool ligt. Ze lopen al pratend met ons verder en loodsen ons naar een  café, waar Hemingway zgn. vaak vertoefde. Daar bestellen we Mojito´s, hèt Cubaanse drankje. We praten over de slechte economische situatie in Cuba en Nederland. Uiteraard probeert de man ons ook sigaren te verkopen. Dat zien wij niet zitten, omdat als we ze al willen hebben, dit beter aan het eind van de reis kunnen doen. Na een tijdje rekenen we af. $ 21,60. Wel érg veel voor Cuba, waar men zo´n $ 7,5 ( dit zijn 7,5 x 26 = 195 pesos) per maand verdient. Maar ja, wij zitten in die andere economie, die van de dollars en de Europese prijzen! De vrouw geef ik nog $ 5,- voor de baby die ze zo graag wil en waarvoor het eten zo duur is. Dit had ik beter niet kunnen doen, omdat deze twee duidelijk op dollarjacht waren. Maar ja, een goede leer voor de volgende keer. Nog moe van de reis en overvallen door de plotselinge hitte gaan we terug naar ons hotel. s´Middags eten we in Café Paris, een gezellig café op een hoek in het centrum van Havana, met life Cubaanse muziek.

Donderdag 18 juli Het ontbijt is vandaag minder dan gisteren en er moet lang op borden worden gewacht. Geduld is een schone zaak in dit land. Dat hebben we dus, want we weten niet wat we de rest van de dag nog te eten zullen krijgen. Daarna naar het verhuurbedrijf Rex, waar we morgen de huurauto op moeten halen. Het is een fikse wandeling langs de boulevard. Het is nog vroeg, maar het zweet gutst langs onze lichamen. Gelukkig kun je op veel plaatsen door de (vervallen) galerijen lopen van koloniale villa´s, die 40 jaar geleden prachtig moeten zijn geweest. Zo lopen we in ieder geval in de schaduw. Na alles geregeld te hebben met Rex, gaan we op zoek naar de hoogstnoodzakelijke kleding. Een dollarwinkel biedt merkkleding met Europese prijzen. Het aanbod is echter minimaal. Hoewel de winkels er echt mooi uitzien, is het aanbod niet te vergelijken met winkels in Europa. Een heel aardige jongen helpt ons, maar heeft geen idee van maten. We kopen een korte broek en een zwembroek voor Pedro. ‘s Middags gaan we naar een ander deel van het oude Havana. Unesco heeft hier al heel wat opgeknapt. Het plein San Francisco is in oude luister hersteld. Er zit een klooster en een kerk van de Franciskanen om de hoek. Prachtig! Bij café Paris wat gedronken en Pedro een stuk pizza genomen. Lekker en voor maar $ 0,50. Dat kan dus ook nog. ‘s Avonds gaan we echt Cubaans eten in een klein restaurantje in de binnenstad: “La Julia”. Het is echt lekker en meer dan genoeg. We beginnen met een zwarte bonensoep. Daarna krijgen we rijst en een uitgebreide gezouten salade met kool, sperziebonen, komkommer en avocado. Ieder heeft vlees naar keuze: kip, varken of lam. De prijs is pittig: $ 61,-.

vervolg Donderdag 18 juli.

Dan keren we terug naar het hotel. Pedro heeft ´s middags te horen gekregen dat de vermiste koffer in aantocht is. bij de receptie melden we dat de koffer vanaf 12 uur binnengebracht kan worden en of zij ons dan even op de kamer willen bellen. De man bij de receptie snapt het echter niet. “there is no suitcase” roept hij steeds. We leggen het nogmaals uit en hij zegt: “I understand, but there is one problem, there is no suit-case”. Dit gaat zo een keer of vijf door en dan snapt hij het. Hij belooft te bellen als de koffer er is.

Dat bellen gebeurt helaas pas half zes ’s morgens. Pedro heeft de hele nacht wakker gelegen. De man van de receptie is zichtbaar erg blij dat hij ons dit goede nieuws kan geven. Wij ook! We gaan vandaag namelijk verder op reis naar Vinales, bij Pino del Rio. De koffer is dus nog net op tijd.

Vrijdag 19 juli. Rond kwart over negen zijn Pedro en ik bij Rex. Na het in orde maken van de papieren en betaling halen we Bas, Maarten en Anne op in het hotel en vertrekken. Na zo´n 15 km raakt de auto aan de onderzijde een hoger gelegen steen. Als we wat later bij een dorpje de weg gaan vragen, blijkt dat de auto benzine lekt. We moeten terug naar Rex. Balen! Volgens Rex is de schade zeer groot en voor 15.00 uur is er geen vervangende auto. Bovendien zal de auto van 3 uur een A3 zijn, terwijl we nu een Audi A4 hadden. Als wij zeggen dat dat niet kan omdat we met 5 personen zijn. En dat de A4 al erg zwaar beladen was, zegt de vrouw dat ze er niets aan kan doen en dat er geen andere auto beschikbaar is. wat een ellende! Alle bagage wordt bij Rex neergezet en we blijven zoeken naar een oplossing. De enige optie is dat de auto gerepareerd wordt en we met dezelfde auto verder gaan. Tegen half twee vertrekt “onze” auto op een oplegger naar de garqage. Pedro gaat mee. Als de auto gerepareerd is, komen wij per taxi naar de garage. Om de tijd te doden, kaarten we wat bij een terrasje en eten echt Cubaans eten uit een doosje, dat we kopen bij een oud vrouwtje, dat het razend druk heeft. Voor 41,- hebben we een hele maaltijd: een soort schnitzel op rijst met bonen, een aardappeltje en wat salade, mmmmm. Tegen half drie gaan we terug naar Rex. Pedro heeft al gebeld. Met een hele kleine gele taxi gaan we naar de garage. De grote koffer moet op het dak en wordt met een miezerig vetertje vastgebonden aan één kant. De chauffeur spreekt geen woord buiten de grens, dus gebruiken we handen en voetentaal. Hij is erg aardig en probeert over dingen te vertellen waar we langskomen: de grote begraafplaats en het place de la Révolucion.

vervolg vrijdag 19 juli. Eindelijk is het dan zover dat we verder kunnen. Met de auto bleek gelukkig niet veel aan de hand. De benzineleiding had wat uitgestoken en was daardoor lek gegaan. Een kleine reparatie en er wordt niets over genoteerd op de papieren. Nu snel naar Vinales, want we willen voor donker op onze bestemming zijn. In de boekjes hebben we gelezen dat rijden in het donker echt afgeraden moet worden en rond halfnegen begint het te schemeren. De snelweg blijkt een hele ervaring. Er zijn steeds minder auto´s op de weg. Het lijkt wel een autoloze zondag. Mensen liften langs de weg. Onder viaducten staan groepen mensen te wachten op een lift. Paard en wagens gaan ook over de snelweg, evenals fietsers, tractoren en zelfs ossen. De middenberm ontbreekt meestal, waardoor de autopiste lijkt op een landingsbaan. Keren is zo niet moeilijk, je gaat gewoon over de “middenberm”. Veel mensen worden vervoerd op vrachtwagens, als vee staan de mensen achterin. Het land kampt met een enorm tekort aan openbaar vervoersmiddelen. Politieagenten houden auto´s en vrachtwagens aan bij de viaducten en verplichten hen om passagiers mee te nemen. Het is dus oppassen geblazen op deze weg. Behalve de grote diversiteit aan verkeer is de weg op allerlei plaatsen in erbarmelijke toestand: bulten en kuilen op de meest onverwachte plaatsen. Steeds moeten we de weg vragen omdat de bebording volledig ontbreekt. Zelfs afslagen naar grote plaatsen staan niet aangegeven. Als we aankomen lijkt het alsof we in het Paradijs zijn aangekomen. Hotel Los Jazmines ligt prachtig op een heuvel en biedt een fantastisch uitzicht op een vallei. Ook de bediening en service is veel beter en persoonlijker dan in het vorige hotel. Genieten dus, al is het maar kort, want morgen moeten we doorreizen naar Playa Larga.